اگر برای شما هم دیدن کلمه درمان در کنار ماجراجویی عجیب به نظر میرسد، خواندن این مطلب را از دست ندهید. در این مطلب همه چیز را در مورد ماجراجویی درمانی یاد میگیریم.
بیایید ابتدا نگاهی داشته باشیم به تاریخچهی ماجراجویی درمانی. ماجراجویی درمانی یا همان ادونچر تراپی Adventure therapy از دهه ۱۹۶۰ میلادی مطرح شد. این رویکرد درمانی نوین با استقبال روانشناسان و طبیعتگردهای زیادی مواجه شد. مبنای ماجراجویی درمانی بر یادگیری تجربی است و در طبیعت و در ارتباط با محیط طبیعی صورت میگیرد. تحقیقات نشان دادهاند که ماجراجویی درمانی اثرات مثبت زیادی بر افزایش اعتمادبهنفس، خودشناسی و بهبود شرایط جسمی و روحی افراد دارد.
طبیعت؛ عنصر اصلی ماجراجویی درمانی
حالا که با الفبای ماجراجویی درمانی آشنا شدیم، بیایید روش اجرایش را هم بشناسیم. سفر با کولهپشتی و کمپ در طبیعت بخش مهمی در این روش درمانی محسوب میشود. این سفرها معمولا با همراهی روانشناسانی که به اصول و مبانی این نوع درمان تسلط دارند، برگزار میشود. محور اصلی ماجراجویی درمانی بر یک فعالیت ماجراجویانه تکیه دارد. اصول و مبانی این کار به شکلهای مختلفی تمرین میشود و ادونچر تراپیستها بر اساس شاخهای که انتخاب میکنند در این حوزه فعالیت دارند.
همانطور که گفته شد فعالیتهای ماجراجویی درمانی در مناطق دورافتاده و مناطق روستایی و در طبیعت برگزار میشود. اگرچه که بسیاری از برنامهها از محیطهای طبیعی بهعنوان بخشی از تجربه درمانی استفاده میکنند، اما محیطهای ماجراجویی درمانی شامل مواردی فراتر از این لیست هم میشود. مکانهای سرپوشیده برای دورههای کار با طناب و پارکهای شهری هم از دیگر محلهایی هستند که ممکن است انتخاب شوند. در هر محیطی که بتوان فضایی برای کسب تجربه برنامهریزی کرد، میتوان روشهای ماجراجویی درمانی را پیادهسازی نمود. هر چه این فضاها پر چالشتر باشند، بیشتر به افراد کمک میکنند تا از محدوده امن خود خارج شوند.
خروج از محدوده امن
در تمامی برنامههای آموزشی ماجراجویانه که در طبیعت انجام میشود، شرکتکنندگان به چالش بیرون رفتن از محدودهی امنشان دعوت میشوند. ورود به چالش جسمی، هیجانی و ارتباطی، درست مانند یادگیری تجربی راهی برای جستجو، کشف و یادگیری تواناییها و قابلیتهای جدید موردنیاز برای رشد شخصی است. در برخی مراحل یادگیری این رویکرد میتواند منجر به خارج شدن از ثبات هیجانی و روانی شود.